Eski Komşularımızın Dönüşü

Onlar hep zarif insanlardı. Misafirlerine veya ziyarete gittikleri dostlarına cömertlikle yaptıkları ikramlardan illede Türkiye'nin ekonomik gücünü elinde tutan güçlerden olduğunu sananlar olsa bile ikram etmeyi sevdiklerinden olduğunu bilirdik biz. Yemekten çok yedirmekten hoşlanan insanlardı.  Kışın süren komşuluğa ilave yazında yazlıklarında ağırlardı. Acılı günlerimizde destek olur mutlu günümüzde birlikte sevinirlerdi. Büyükleri abimiz, ablamız, çocukları kardeşimizdi. Bizim nesil çok çabuk başladı ahh nerede o eski günler demeye...Neyse uzunca zaman görüşemedik.
Birkaç yıl önce başlarına gelen elim bir kazayla oldıkça uzun bir  süre yurtdışında kaldılar yavrularının iyileşme sürecinde. Sabırla, azimle bu dualarla dayandılar ailece bu zor sürece. Ve nihayet evlerine kavuştular. Vatan hasretlerinin dineceği günde başka bir hüzün karşıladı onları. Bizde bu yüzden ziyaretlerine oldukça geç gidebildik. Komşumuzun yaşlı anneciğinin yüzünde güller açıyordu ziyaretlerine gittiğimiz akşam. Hayatımızdan eksik bir parça tamamlanmış gibi olduk bizde dönüşleriyle.
Neden yazdım ben bunu? Aslında ne onların yaşadığı süreci anlatmanın imkanı var ne de dönüşerindeki sevincimizi. Bu eski dost ve komşumuzun birde ablası var. karşıdan baktığınızda çocuğu yokmuş gibi görünen ama yüzlerce çocuğu olan bu teyzemizin telaşı hiç bitmez. Düğün, sünnet,  ve bebekler için hazırladığı güzel eşyaları buraya taşımak imkansız. Ama yeğeninin evine dönüşünde  ziyarete gelen misafirlere dağıtmak için hazırladığı güzel hediyeleri ekleyebilirim. Bu şirin sepeti kaç kez doldurmuştur teyzeanne bilemem. Ama ben onların o yorgun görüntülerine bakıp şu sepete daha iyi poz verdireyim diyemedim izin alıp telefonla ve bir seferde çekince biraz karanlık çıkmış. Hediyeleri evde fotoğraf makinesiyle çektim.

Şekerlikler hariç hazırlanması bağlanması ev yapımı zarif hediyelerimizi alıp bir hasretin bitmesinin, içimiz gibi ayaklarımızıda ısıtmanın sevinciyle evimizin yolunu tuttuk.